اختلال پرخوری ، تشخیص، علائم و درمان

نشانه‌های اختلال پرخوری با توجه به میزان شدت پرخوری تعیین می‌شود. مشحصه اصلی اختلال پرخوری، وجود فصل‌های پرخوری به متوسط یک بار در ماه و به مدت حداقل سه ماه می‌باشد. پرخوری به معنای خوردن مقدار غذای بیشتر از حد معمول یک شخص عادی در زمان معین است. نوع غذای مصرفی اهمیتی ندارد. تنها نکته مهم مقدار خالص غذای مصرف شده در وعده غذایی می‌باشد.

افراد مبتلا به اختلال پرخوری (BED) معمولا از مشکلات خوردن خود احساس خجالت و شرمندگی دارند. این افراد در برخی مواقع سعی در پنهان کردن نشانه‌های خود دارند. افراد مبتلا به این اختلال معمولا در تنهایی و خفا اقدام به پرخوری می‌کنند. پس از یک دوره پرخوری، افراد مبتلا به این اختلال احساس افسردگی و خجالت از خود خواهند داشت.

شیوع اختلال پرخوری در زنان 1.6 درصد و در مردان 0.8 درصد می‌باشد.

نشانه‌های اختلال پرخوری

نشانه‌های اختلال پرخوری : وقوع دوره‌های مکرر پرخوری

وقوع دوره‌های مکرر پرخوری. هر دوره از پرخوری با مشخصات زیر شناخته می‌شود:

در یک دوره زمانی مشخص (مثلا هر 2 ساعت یکبار) میزان غذای دریافتی شخص مبتلا به پرخوری نسبت به میزان معمول اشخاص دیگر در شرایط یکسان یه میزان قابل توجهی بیشتر است.
احساس عدم کنترل بر روی خوردن در حین وقوع فصل پرخوری ( شخص توانایی اتمام خوردن را نداشته و یا کنترلی بر میزان غذا خوردن خود ندارد)

نشانه‌های اختلال پرخوری : ویژگی‌های فصول پرخوری

فصول پرخوری شخص با 3 یا بیشتر از 3 مورد از نشانه‌های زیر همراه است :

خیلی سریعتر از حد معمول غذا می‌خورد
تا سیری کامل (احساس ناراحتی از پرخوری) خوردن را ادامه می‌دهد.
در زمان‌های عدم گرسنگی اقدام به خوردن مقدار زیادی غذا می‌کند.
به علت ترس از شرمندگی و خجالت تنهایی اقدام به خوردن غذا می‌کند.
احساس انزجار از خود، افسردگی و یا احساس گناه می‌کند

نشانه‌های اختلال پرخوری : سایر نشانه‌های پرخوری

شخص مبتلا به اختلال پرخوری پس از اتمام فصل پرخوری احساس ناراحتی مشخصی در خود حس می‌کند. پرخوری معمولا حداقل یک بار در هفته به مدت 3 ماه رخ می‌دهد. پرخوری با رفتارهای ناشایست مکرر نظیر بولیمیا مرتبط نیست. پرخوری به صورت انحصاری حین وقوع بولیمیا یا بی‌اشتهایی رخ نمی‌دهد.