اختلال پرخوری عصبی یا بولیمیا ، به انگلیسی Bulimia nervosa نوعی از اختلالات روانشناسی و روانپزشکی که در دسته اختلالات خوردن قرار می‌گیرد. نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی در گذشته به دو دسته تقسیم میشد، اما با توجه به آخرین بروزرسانی راهنمای DMS-5 این نشانه‌ها دیگر وجود ندارند.افراد مبتلا به اختلال پرخوری عصبی مقدار غذای بیش از حد مصرف کرده و کالری‌های اضافی دریافتی را از طریق استفراغ یا استفاده از ملین‌ها، دیورتیک‌ها (داروهای ادرارآور) یا روده شورها (enema) و یا حتی ورزش سنگین از دست می‌دهند. بعضی افراد از تمام این روش‌های پاکسازی استفاده می‌کنند. بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی به صورت مخفیانه اقدام به پرخوری و پاکسازی می‌کنند. بنابراین تا سال‌ها قادر به مخفی‌کردن مشکلات خود از دیگران هستند.
در بسیاری از مواقع خانواده، دوستان و پزشکان به سختی قادر به تشخیص اختلال پرخوری عصبی در شخص خواهند بود. اکثر افراد مبتلا به این اختلال وزن طبیعی خود را به علت پرخوری و پاکسازی‌های مداوم حفظ می‌کنند. عملیات پرخوری و پاکسازی در محدوده‌ای بین یک الی دوبار در هفته گرفته تا چندین بار در روز نیز توسط این افراد صورت می‌گیرد. رژیم‌های غذایی سنگین نیز بین فصول پرخوری و پاکسازی متداول است. در نهایت نیمی از مبتلایان به بی‌اشتهایی عصبی به اختلال پرخوری عصبی مبتلا می‌شوند.
همانند اختلال بی‌اشتهایی عصبی ، پرخوری عصبی نیز معمولا در سن بلوغ شروع می‌شود، این اختلال بیشتر در زنان رایج بوده اما در مردان نیز مشاهده می‌شود. بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی، از عادت‌های عجیب و غریب خود خجالت می‌کشند. این افراد تا سن 30 تا 40 ساگی به دنبال کمک برای رفع مشکل خود نمی‌گردند. تا این زمان، عادت‌های غذایی آن‌ها عمیقا در شخصیتشان نفوذ کرده و به سختی قابل تغییر خواهد بود.
نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی
این اختلال به وسیله تکرار فصول پرخوری عصبی به میزان حداقل 2 بار در ماه و حداقل در طی مدت 3 ماه رخ می‌دهد. نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی عبارت‌اند از :
- در یک دوره زمانی مشخص ( به عنوان مثال در عرض 2 ساعت) مقدار غذای دریافتی شخص از مقدار غذای دریافتی سایر افراد در همان دوره و تحت شرایط مشابه بسیار بیشتر خواهد بود.
- در طی این دوره، شخص احساس عدم کنترل بر خوردن خود دارد ( قادر به توقف خوردن نیست و یا کنترلی بر نوع غذا یا مقدار آن ندارد).
در نهایت شاخص اصلی برای تشخیص اختلال پرخوری عصبی، وقوع رفتارهای ناشاسیت مکرر جهت جلوگیری از افزایش وزن می‌باشد. (مانند استفراغ، استفاده از ملین‌ها، ادرارآورها و سایر داروها، روزه گرفتن و ورزش سنگین)
تصویر شخصی (Self Image) به طور غیر منطقی و بیش از حد تحت تاثیر شکل و وزن بدن قرار می‌گیرد. این اختلال به صورت انحصاری فقط در بی‌اشتهایی عصبی رخ نمی‌دهد.
نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی : میزان شدت ابتلا به پرخوری عصبی
میزان شدت تشخیصی برای اختلال پرخوری عصبی بر اساس میزان تکرار رفتارهای ناشایست شخص تشخیص داده می‌شود. میزان شدت به منظور منعکس کردن سایر نشانه‌ها و تعیین میزان ناتوانی ایجاد‌شده در شخص مقداری افزایش یافته است.
- خفیف : وجود 1 الی 3 فصل از رفتارهای ناشایست در هفته (به صورت میانگین)
- متوسط : وجود 4 الی 7 فصل از رفتارهای ناشایست در هفته (به صورت میانگین)
- شدید : وجود 8 الی 13 فصل از رفتارهای ناشایست در هفته ( به صورت میانگین)
- مفرط : وجود 14 و یا بیشتر 14 فصل از رفتارهای ناشایست در هفته (به صورت میانگین)
نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی : روش‌های درمانی اختلال پرخوری عصبی
اختلال پرخوری عصبی از طریق روش‌های مختلفی قابل درمان می‌باشد. در این مقاله با روش‌های درمانی اختلال پرخوری عصبی آشنا خواهید شد.
نشانه‌های اختلال پرخوری عصبی : انواع مختلف اختلال پرخوری عصبی
به طور رسمی در چهارمین ویرایش از راهنمای اختلالات روانی (DSM-IV) دو نوع از اختلال پرخوری عصبی وجود دارد :
- نوع پرخوری/پاکسازی : در این حالت شخص از قصد اقدام به پرخوری کرده و سپس استفراغ می‌کند. همچنین از قرص‌های ضدیبوست، دیورتیک‌ها (diuretics) و از تزریقات استفاده می‌کند.
- نوع غیرمستقیم : شخص در این حالت از سایر رفتارهای ناشایست استفاده می‌کند. (مانند روزه‌گرفتن یا ورزش‌شدید و فشرده). در این حالت شخص به صورت مستقیم اقدام به فعالیت‌هایی نظیر استفراغ خودساخته و یا استفاده از قرص‌ها و دیورتیک‌ها و … نمی‌کند.
حال، با توجه به مستندات DSM-5، این نشانه‌ها دیگر وچود ندارند (اما همچنان برای اطلاعات عمومی/تاریخی لیست شده اند)
حذف انواع مختلف پرخوری/پاکسازی و نوع غیرمستقیم با دلایلی منطقی صورت گرفته است. علت این تصمیم امکان جابجایی رفتارهای جبران‌کننده در شخص بین دو نوع مختلف در یک فصل از این اختلال می‌باشد.