نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه در بزرگسالان | Adult ADHD
نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه بزرگسالان یا ADHD Adult شامل موارد مختلفی بوده که در این مقاله به آن‌ها اشاره می‌کنیم. بروز مشکل در سازمان‌دهی کارها، حواس‌پرتی‌های مداوم، عدم انجام کارهای نیازمند تلاش، عدم توانایی تمرکز بر روی کارها و مشکلات این چنینی از جمله نشانه‌های ADHD می‌باشند. بیش‌فعالی (بیقراری، بیش از حد صحبت کردن و خستگی‌ناپذیری) و همینطور تکانشگری ( عدم تحمل انتظار کشیدن، ایجاد مزاحمت برای دیگران) نیز از نشانه‌های ADHD می‌باشند.
نشانه اصلی اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه در بزرگسالان وجود الگوهای بی‌توجهی مداوم و یا بیش‌فعالی و تکانشگری (که سبب اختلال در عملکرد و روند رشد کودک می‌شود) می‌باشد.
نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه معمولا در دو بخش یا بیشتر از دو بخش زندگی شخص رخ می‌دهند: خانه، محل کار، مدرسه و روابط اجتماعی از جمله این بخش‌ها به شمار می‌ورد.
اختلال پیش‌فعالی و کمبود توجه در صورت عدم وجود پیش‌فعالی یا تکانشگری با نام اختلال کمبود توجه (ADD) شناخته می‌شود.
سن شروع اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه بزرگسالان | Adult ADHD
اختلال کمبود توجه در کودکی شروع می‌شود. (احتمال عدم تشخیص این اختلال تا چند سال بعد از شروع نیز وجود دارد) نشانه‌های بی‌توجهی و بیش‌فعالی در درجه و روشی بروز داده که با سطح رشد فعلی کودک مغایرت داشته باشد. بدین ترتیب رفتار کودک به طرز چشمگیری نسبت به هم سن و سالان خود بی‌توجه‌تر و بیش‌فعال‌تر می‌باشد.
چندین نشانه از این اختلال قبل از سن 12 ساگی در شخص بروز می‌کند. ( به همین دلیل ADHD با اینکه تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشده به عنوان اختلال رشد عصبی شناخته می‌شود) طبق نظریه نسخه پیشین راهنمای تشخیص و آماری اختلال‌های روانی، برای تشخیص اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه نشانه‌ها می‌باست تا قبل از 7 سالگی نمایان شده باشد.
در حال حاضر سن 12 سالگی به عنوان سن مناسب برای تشخیص این اختلال شناسایی شده است. تغییر این سن در راهنمای DSM-5 دلایلی دارد. برای پدر و مادر نگاه کردن دقیق به گذشته و پیدا کردن سن دقیق شروع این اختلال در کودک دشوار است، همچنین یادآوری نشانه‌های کودکی توسط پدر و مادر منجر به نتیجه‌های غیر قابل اتکا و غیردقیق خواهد شد. با این حال در آخرین نسخه راهنمای تشخیصی DSM-5 محدودیت‌های بیشتری برای بررسی سن ابتلا به این اختلال اعمال شده است.
شخص نشانه‌هایی از خود بروز داده که غالبا به عنوان بی‌توجهی، بیش‌فعالی-تکانشگری و یا ترکیبی از این دو مورد شناخته می‌شود. شخص مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه حداقل 6 نشانه از دسته‌بندی‌های زیر را در رفتار خود دارد.
نشانه‌های بی توجهی در اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه بزرگسالان
- شخص اغلب توانایی پرداختن دقیق به جزئیات را نداشته و یا در انجام تکالیف درسی، وظایف محیط کار و سایر فعالیت‌ها دچار بی‌دقتی می‌شود.
- اغلب در حفظ توجه و تمرکز حین انجام کارها و بازی‌ها با مشکل روبرو می‌شود.
- اغلب حین مکالمه مستقیم با وی، به سختان شخص مقابل گوش نمی‌دهد.
- اغلب دستورالعمل‌ها را نادیده گرفته و توانایی اتمام تکالیف مدرسه، وظایف شغلی و سایر فعالیت‌ها را نخواهد داشت. (علت وقوع این رفتار، درک غلط و متوجه نشدن دستورات نیست)
- اغلب با مشکل سازمان‌دهی فعالیت‌ها و وظایف خود روبرو می‌شود.
- اغلب از انجام کارهای نیازمند به تلاش ذهنی مداوم اجتناب می‌کند. (مانند تکالیف مدرسه)
- اغلب لوازم مورد نیاز برای انجام کارها و فعالیت‌های خود را گم می‌کند (مانند مداد، دفتر، کتاب و ..)
- محرک‌های نامربوطه در اکثر مواقع باعث حواس‌پرتی وی می‌شوند.
- در اکثر موارد حتی فعالیت‌های روزمره خود را نیز از یاد می‌برد. (مانند قرارملاقات‌های همیشگی و روتین)
نشانه‌های بیش‌فعالی و تکانشگری در اختلال بیش فعالی و کمبود توجه بزرگسالان
نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه : بیش‌فعالی
- دست و پاهای بیقراری داشته و مرتبا در جای خود تکان میخورد.
- در موقعیت‌های ضروری و حساس اغلب صندلی خود را ترک می‌کند.
- در اکثر مکان‌های نامناسب اقدام به دویدن و یا بالارفتن می‌کند. (مانند بالا رفتن از در و دیوار)
- اغلب با بازی‌کردن و یا لذت بردن از بازی‌های بی‌صدا مشکل دارد.
- اغلب در حال جنب و حوش و حرکت است. به طوری که انگار موتور او همیشه روشن است.
- اغلب یش از اندازه و زیاد حرف می‌زند.
نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه : تکانشگری
- اغلب قبل از اتمام پرسش اقدام به پاسخ دادن می‌کند.
- اغلب در انتظار نوبت نشستن برای وی مشکل است.
- اغلب در کارهای دیگران دخالت می‌کند. ( به عنوان مثال خود را وسط مکالمات بین دو شخص میاندازد)
نحوه تشخیص صحیح نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه
برای تشخیص وجود اختلال اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه در شخص، نشانه‌ها باید حداقل تا شش ماه در شخص ادامه داشته باشد.برخی از این نشانه‌ها از سن 12 سالگی و یا کمتر در شخص وجود داشته است. این افراد در بزرگسالی نیز همچنان محموعه‌ای از این نشانه‌های مشکل‌ساز را با خود به همراه دارند.
برای انجام تشخیص صحیح، نشانه‌ها باید حداقل در دو بخش مختلف زندگی شخص وجود داشته باشند ( به عنوان مثال در مدرسه و یا خانه). تشخیص اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه تنها در صورت داشتن نشانه‌ها در یک بخش از زندگی ممکن تیست.
در نهایت، نشانه‌ها باعث ایجاد اختلافات قابل توجه در زندگی اجتماعی و تحصیلی شده و یا همچنین عملکرد شغلی و روابط فرد را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.
در صورت عدم تاثیرگذاری منفی این نشانه‌ها در زندگی و یا نداشتن حس ناراحتی و نگرانی راجع به آن، شخص واجد شرایط برای این نوع تشخیص نمی‌باشد.
دیدگاهتان را بنویسید