اُتیسم چیست و انواع آن کدام است؟

اُتیسم ، نوعی اختلال روانشناسی و روانپزشکی است. این اختلال از کودکی شروع می شود و مشخصه ی آن، اختلال در برقراری روابط اجتماعی و تعامل با دیگران است. در فرد مبتلا به اُتیسم، الگوهای محدود وتکراری از رفتارها، علایق یا فعالیتها دیده می شود. این علائم از زمان کودکی وجود دارد و روی زندگی روزمره ی فرد تأثیر می گذارند.

طیف اُتیسم، گسترده است. افراد مبتلا به اختلال شدید اُتیسم ممکن است به سختی قادر به انجام فعالیتهای روزمره باشند؛ یعنی نمی توانند مثل افراد دیگر کارهایشان را خودشان انجام دهند. افراد با اختلال شدیدتر اُتیسم ممکن است کاملاً عادی به نظر برسند، مگر در موارد خاص این اختلالات آشکار می شوند. اُتیسم ممکن است باعث اختلال در تفکر و زبان شود. از هر 100 کودک 1 نفر به اتیسم مبتلا است؛ اختلالی که باعث گسستگی خانواده ها شود. طبق تحقیقات صورت گرفته، آسپرگر، یک نوع خفیف تر از اختلال اُتیسم است. این اختلالات باعث اختلال در مهارت های ارتباطی، تعامل های اجتماعی و الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه ای می شوند. انواع اختلالات اُتیسم عبارتند از: اُتیسم کودکی، اُتیسم کانر، اُتیسم غیرعادی، اُتیسم با عملکرد بالا و اختلال انسجام گسیختگی در کودکان. بیشتر افرادی که قبلاً به سندرم آسپرگر مبتلا شده اند، احتمالاً مبتلا به اختلال اُتیسم با عملکرد بالا هستند.

علائم اختلال اُتیسم

اختلالات طیف اوتیسم (ASD)، معمولاً در سن 3 سالگی و در بعضی موارد تا 18 ماهگی قابل تشخیص هستند. تحقیقات نشان می دهد که حتی در کودکان کمتر از 1سال هم ممکن است این اختلال تشخیص داده شود. با مشاهده ی علائم این اختلال در کودک، باید سریعاً به روانشناس مراجعه کنید. والدین، معمولاً اولین کسانی هستند که متوجه رفتارهای غیرمعمول در فرزند خود می شوند. در بعضی موارد، کودک از همان ابتدای تولد، متفاوت به نظر می رسد، نسبت به افراد واکنش نشان نمی دهد، یا برای مدت طولانی به چیزی خیره می شود.

وقتی که یک کودک نوپا، یکدفعه ساکت، منزوی است یا نسبت به آزا و اذیت دیگران واکنشی نشان نمی دهد؛ پس حتماً مشکلی دارد. تحقیقات نشان داده است که والدین معمولاً به مشکلات مربوط به رشد کودکان شان اهمیت می دهند، ولی ممکن است متوجه علت اصلی مشکل نشوند.

شیوع، علل و تشخیص اختلال اُتیسم

اختلال اُتیسم در مردان شایع تر از زنان است. تحقیقات صورت گرفته شان می دهد که از هر110نفر، 1کودک به اُتیسم مبتلا است. علت مشخصی برای بروز این اختلال وجود ندارد. طبق یافته های محققان، عوامل ژنتیکی و محیطی (مانند بارداری در سنین بالا، یا فاصله ی کم بین بارداری جدید با قبلی) و اختلالات زیستی و ساختار مغز در بروز این اختلال نقش دارند. هیچ شواهد علمی و معتبری در رابطه با اوتیسم با واکسن هایی که در کودکی به کودک تزریق میشود. وجود ندارد.

درمان اُتیسم

برای درمان اُتیسم باید درمان سریع صورت بگیرد. هر چه کودک را زودتر پیش روان درمانگر ببرید، برای کودک و خانواده ی او بهتر است. بیشتر از روان درمانی استفاده می شود. تکنیک های درمانی مختلفی برای کمک به شخص مبتلا به این اختلال که می تواند باعث بهبود علائم این اختلال شود.

برای برخی از مبتلایان به اتیسم، درمان های اولیه ممکن است اختلالات در یادگیری، زبان، تقلید، توجه، انگیزه، را برطرف کنند. این نوع درمان ممکن است شامل روشهای رفتاری، ارتباط درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی به همراه مداخلات بازی درمانی باشد.

تاثیر اُتیسم بر زندگی افراد

نحوه ی زندگی افراد مبتلا به این اختلال، به عوامل مختلفی بستگی دارد: شدت اختلال و درمان به موقع. هرچه کودک زودتر تحت درمان قرار بگیرد، زندگی بهتری خواهد داشت. اگر اختلال اُتیسم، شدید باشد، ممکن است برای انجام فعالیت های روزمره زندگی، یادگیری و کار، دائماً به کمک نیاز داشته باشد.

منابع:

American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed.). Washington, DC: Author.

National Institute of Mental Health. (2019). Autism spectrum disorder. Retrieved from https://www.nimh.nih.gov/health/topics/autism-spectrum-disorders-asd/index.shtml on March 2, 2019.