اختلال هیپومانیا چیست؟

هیپومانیا یا نیمه شیدایی یا شیدایی خفیف ، به انگلیسی hypomania ، یکی از حالت های خلقی می‌باشد. هیپومانیا با مانیا تفاوت دارد. گاهی به اشتباه هیپومانیا را هایپرمانیا می نامند.

علائم هیپومانیا مانند علائم مانیا، یعنی خلق و خوی بالا، احساس اعتماد به نفس بالا، کاهش نیاز به خواب است. فقط،  این علائم در هیپومانیا تاثیر چشمگیری بر عملکرد روزانه ی فرد ندارند و فرد هرگز علائم روانی ندارد.

هیپومانیا، به عنوان اختلال دو قطبی نوع دو شناخته می شود. اختلال دوقطبی، یک بیماری روانی جدی است که در صورت عدم درمان ممکن است منجر به ایجاد مشکلات قابل توجهی در زندگی فرد شود. هیپومانیا و مانیا، علاوه بر شباهت، دو تفاوت مهم هم دارند: خلق و خوی آنها آنقدر شدید نیست که باعث ایجاد مشکل در کار یا معاشرت با دیگران شود (به عنوان مثال، مجبور نیستند کار کردن را کنار بگذارند)، یا افراد مبتلا به این اختلال نیاز به بستری شدن در بیمارستان و ویژگی روان پریشی ندارند.

طبق یافته های جدید، زندگی با اختلال دو قطبی نوع دو به اندازه ی زندگی با اختلال دوقطبی نوع یک دشوار است.

هیپومانیا چیست؟

هیپومانیا یک اختلال عاطفی است، مشخصه ی این اختلال خلق و خوی تحریک پذیر است. هیپومانیا یا نیمه‌شیدایی یک شرایط ذهنی هیجانی است که خلق و خو، افکار و رفتار شما را تحت تاثیر قرار خواهد داد. در حقیقت هیپومانیا نشانه‌ی اصلی اختلال دوقطبی است. علائم هیپومانیا حداقل ۴ روز باید ادامه داشته باشد. به خاطر داشته باشید که اختلال هیپومانیا باعث تغییر قابل توجه و غیر معمولی در عملکرد فرد می شود. به عنوان مثال، فرد ممکن است برونگراتر و اجتماعی تر از حد معمول باشد. این تغییر در عملکرد و خلق و خو به صورت مستقیم توسط دیگران (معمولاً دوستان یا اعضای خانواده) قابل مشاهده است. در نظر داشته باشید که اگر تشخیص اختلال دوقطبی دارید، لازم است روانشناس و یا روانپزشک خود را از شروع دوره هیپومانیا آگاه کنید.

علائم هیپومانیا چیست؟

• کاهش عزت نفس، خود بزرگ بینی؛
• کاهش نیاز به خواب (مثلاً، فرد تنها ۳ ساعت می خوابد)؛
• پرحرفی بیش از حد؛
• پرش افکار( پریدن از موضوع به موضوع دیگر)؛
• پریدن گفتار از یک موضوع به موضوعی دیگر در هنگام صحبت کردن
• کاهش نیاز به خوابیدن
• احساس آزردگی، هیجان یا پرخاشگری غیر عادی
• توجه به موضوعات بی اهمیت یا بی ربط؛
• آسیب پذیری (به عنوان مثال، توجه بیش از حد به محرک های خارجی بی اهمیت یا بی ربط)؛
• افزایش فعالیت هدفمند( فعالیت اجتماعی، در محل کار یا مدرسه  یا فعالیت جنسی) یا تحریک روانی؛
• درگیری بیش از حد در فعالیتهای لذت بخش که عواقب خطرناکی به همراه دارند (به عنوان مثال، خرید کردن برای خوش گذرانی، بی احتیاطی جنسی یا سرمایه گذاری های احمقانه ی تجاری)؛

هیپومانیا وقتی جدی تلقی می شود که باعث ایجاد اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی شود و نیاز باشد که فرد در بیمارستان بستری شود، همچنین فرد، دچار توهم یا هذیان نمی شود.

علائم قابل مشاهده ی هیپومانیا ممکن است ناشی از سوء مصرف مواد (مثلا، الکل، داروها) یا ناشی از یک بیماری (مثل، پرکاری تیروئید یا دیابت) باشد.

هیپومانیا  ممکن است به علت مصرف دارو یا شروع درمان روانپزشکی (مانند شروع یک دوره داروهای ضد افسردگی) بروز پیدا کند. برای فردی که به دلیل مصرف کوکائین، اختلال هیپومانیا را به مدت چهار یا چند روز متوالی تجربه می کند، معمولاً اختلال دوقطبی نوع دو تشخیص داده نمی شود.

مدیریت شرایط در دوره هیپومانیا

اگر شما نیز علائم مربوط به هیپومانیا را تجربه می‌کنید، با روانپزشک خود ملاقاتی داشته باشید. روانپزشک شما تشخیص خواهد داد که آیا واقعا به نیمه‌شیدایی مبتلا هستید و این شرایط یکی از علائم اختلال دوقطبی است یا خیر.
شما می‌توانید در فاصله‌ی مراجعه به روانپزشک برای مدیریت شرایط خود از توصیه‌های زیر بهره ببرید:

اطلاعات کسب کنید. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد نیمه‌شیدایی و علائم و محرک‌های مربوط به خود کسب کنید، مدیریت شرایط برای شما آسان‌تر خواهد شد.

خلق و خوی خود را در ژورنال ثبت کنید. با استفاده از یک ژورنال یا اپلیکیشن به ثبت خلق و خوی خود بپردازید. در این حالت می‌توانید به همراه پزشک خود دوره‌های هیپومانیک را بهتر تحت کنترل داشته باشید.

پیگیر مسیر درمان باشید. اگر به اختلال دوقطبی دچار هستید، پیگیری مسیر درمان مهم‌ترین مسئله برای مدیریت شرایطتان خواهد بود.

درخواست حمایت کنید. درخواست برای کسب حمایت و کمک از جانب دوستان قابل اعتماد و خانواده یا پیوستن به گروه‌های پشتیبان اختلال دوقطبی نیز امری مهم است.