نشانه‌های اختلال آسپرگر
نشانه‌های اختلال آسپرگر تفاوت‌هایی با نشانه‌های اختلال اوتیسم دارد. اختلال آسپرگر به عنوان یک سندرم ابتدا در کودکی بروز می‌دهد. این اختلال با رفتارهایی از جمله دشواری در برقراری تعاملات اجتماعی با دیگران شناخته می‌شود. فرد مبتلا به این اختلال از خود رفتارها، علایق و حرکات تکراری به نمایش می‌گذارد. در برخی مواقع این افراد فاقد مهارت همدلی با دیگران بوده و با برقراری ارتباط اجتماعی معمولی دچار مشکل می‌شوند. ( به عنوان مثال مشکل در برقراری ارتباط چشمی و یا حرکات مناسب صورت)
فرد مبتلا به اختلال آسپرگر، علاقه‌مند به برقراری مکالمات طولانی و یک‌طرفه بدون توجه به علایق شنونده می‌باشد. آنها همچنین فاقد مهارتهای ارتباط غیرکلامی، نظیر برقراری تماس چشمی با دیگران حین مکالمه و یا واکنش نشان دادن نسبت به صبحت‌های طرف مقابل خود هستند. این ویژگی‌ها آنها را به عنوان افرادی بی‌احساس نشان خواهد داد (اگرچه به ندرت این اتفاق رخ می‌دهد). افراد مبتلا به اختلال آسپرگر، به سختی قادر به خواندن و فهمیدن احساسات و رفتار افراد دیگر می‌باشند.
از سال 2013 به بعد، اختلال آسپرگر به عنوان نوع خفیفی از اختلال طیف اوتیسم شناخته می‌شود.
فهرست مطالب
نشانه‌های اختلال آسپرگر : نشانه‌های مشخص
آسپرگر در ابتدا در دوران نوجوانی، اواخر کودکی و یا اوایل بزرگسالی تشخیص داده می‌شود. بزرگسالان نیز در صورت عدم تشخیص این اختلال در زمان کودکی احتمال شناسایی به عنوان فرد مبتلا به اختلال آسپرگر را دارند. آسپرگر به عنوان خفیف‌ترین و کم‌شدت‌ترین نوع اوتیسم شناخته می‌شود. با توجه به مطالعات انجمن روانپزشکی آمریکا (2013)، 5 شاخص زیر به عنوان نشانه‌های تشخیص اختلال آسپرگر به شمار می‌روند :
1- نشانه‌های اختلال آسپرگر : اختلال قابل توجه و مداوم حین تعاملات اجتماعی با دیگران
- داشتن مشکل حاد در برقراری ارتباطات غیرکلامی با دیگران(مانند برقراری تماس چشمی، کمبود حرکات صورت، حالت‌ها و زبان بدن ضعیف)
- عدم توانایی برقراری ارتباط با کودکان هم سن و سال خود
- عدم تلاش برای به اشتراک گذاشتن لذت‌ها،علایق و موفقیت‌های خود با دیگران (کمبود نمایش احساسات و علایق خود به دیگران)
- عدم توانایی نشان دادن واکنش صحیح نسبت به موقعیت‌های اجتماعی و احساسی (به عنوان مثال عدم بروز احساسات و واکنش رفتاری حین مکالمه با کودک همسن و سال خود)
نکته : شخص باید دارای حداقل دو نشانه از نشانه‌های بالا باشد.
2- نشانه‌های اختلال آسپرگر : الگوهای تکراری و محدود از رفتارها، علایق و فعالیت‌ها
- داشتن نگرانی و وسواس در زمینه یک یا دو موضوع محدود ( به عنوان مثال آمار بازی بیسبال یا گزارش آب و هوایی)
- عدم توانایی به پایبندی در انجام کارها و آداب و رسوم خاص
- بروز رفتارهای تکراری و موتورگونه ( مانند کف زدن با دست یا انگشت)
- تمرکز کردن بر روی بخشی خاص از اشیاء
نکته : شخص باید دارای حداقل یک نشانه از نشانه‌های بالا باشد.
3- سایر نشانه‌های اختلال آسپرگر
- مجموعه‌ای از نشانه‌ها که باعث نقص عملکرد اجتماعی، شغلی و سایر قسمت‌های مهم زندگی می‌شود.
- عدم وجود تاخیر عمومی در یادگیری زبان ( به کار بردن کلمات تنها در 2 سالگی و ساختن جملات در سن 3 سالگی)
- عدم وجود تاخیر در پیشرفت شناختی ( به عنوان مثال یادگیری خواندن یا مهارتهای ریاضی) و یا در توسعه مهارتهای خودیاری، رفتار و کنجکاوی راجع به محیط متناسب با سن خود
نشانه‌های اختلال آسپرگر : نشانه‌های اولیه
فرد مبتلا به اختلال آسپرگر تاخیر عمومی در به دست آوردن مهارتهای زبانی، توسعه شناختی و رفتار سازگارانه ندارد. این افراد تنها در تعاملات اجتماعی دچار مشکل می‌شوند. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم نقص‌ها و مشکلات فراوانی را در این بخش‌ها تا قبل از سن سه ساگی تجربه می‌کنند. از این نظر اختلال آسپرگر با اختلال اوتیسم تفاوت دارد.
سایر توصیفات رایج درباره رشد اولیه اشخاص مبتلا به اختلال آسپرگر دارای ویژگی‌های خاص است. این ویژگی‌ها به شناخت زودهنگام این اختلال کمک شایانی می‌کنند. این نشانه‌ها شامل موارد زیر است :
- داشتن دقت بالا در یادگیری صحبت کردن ( کودک قبل از راه رفتن قادر به تکلم است)
- شیفتگی زیاد وی به اعداد و حروف. در واقع کودک حتی در بعضی از موارد قادر به رمزگشایی حروف بدون کوچکترین درکی از آن می‌باشد.
- برقراری روابط نزدیک با اعضای خانواده و داشتن روابط و تعامل نامناسب با دوستان و سایر افراد ( بر خلاف انزوا طلبی افراد مبتلا به اوتیسم). به عنوان مثال، شخص مبتلا به آسپرگر با بغل‌کردن و یا جیغ کشیدن با کودک دیگر ارتباط برقرار میکند.
این رفتارها گاها توسط کودکان با عملکرد بالا نیز انجام می‌شوند، اما احتمال وقوع آن بسیار نادرتر از کودکان مبتلا به آسپرگر می‌باشد.
نشانه‌های اختلال آسپرگر : روش‌های درمانی اختلال آسپرگر
اختلال آسپرگر به راحتی قابل درمان است. روش درمانی اصلی این اختلال، روان‌درمانی می‌باشد. روان درمان به بهبود مهارتهای ارتباطی، جلوگیری از انجام رفتارهای مکرر و کمک به حرکات فیزیکی ناشایست فرد کمک میکند.
دیدگاهتان را بنویسید